Ο εργοθεραπευτής έχει σαν έργο του να εκπαιδεύσει και να επανεκπαιδεύσει το παιδί, ώστε να βελτιώσει τις ικανότητες που έχει ήδη αναπτύξει και να αποκαταστήσει κινητικές, γνωστικές και αισθητηριακές δυσκολίες. Συνήθεις δυσκολίες που χρήζουν εργοθεραπευτικής παρέμβασης είναι τα προβλήματα:

* Λεπτής κινητικότητας, δηλαδή προβλήματα στη χρήση των μικρών μυών του χεριού και των δακτύλων, που συνήθως απαιτούν και το συντονισμό ματιού και χεριού (π.χ. δυσκολίες στη χρήση του ψαλιδιού, κούμπωμα και ξεκούμπωμα κουμπιών, βίδωμα και ξεβίδωμα, δυσκολίες στο γράψιμο και τη ζωγραφική, και στο δέσιμο των κορδονιών),

* Αδρής κινητικότητας, δηλαδή προβλήματα στη χρήση των μεγάλων μυών των χεριών και των ποδιών (π.χ. δυσκολίες στο βάδισμα, τρέξιμο, πηδήματα, ανεβοκατέβασμα σκάλας),

* Αισθητηριακά, που οφείλονται στη διαφορετική ερμηνεία των αισθητηριακών ερεθισμάτων και έχουν σαν αποτέλεσμα μια υπο- ή υπερ- ευαισθησία στα αισθητηριακά ερεθίσματα (π.χ. υπερ- ή υπό-ευαισθησία σε οσμές, ήχους γεύσεις).

* Ιδιοδεκτικότητας, στην αίσθηση της κίνησης, της ισορροπίας, και της αφής. Παραδείγματα είναι η φτωχή κινητική εικόνα του παιδιού, η κινητική αδεξιότητα, και τα προβλήματα ισορροπίας.

* Χωρο-χρονικού προσανατολισμού (π.χ. δυσκολίες στη διάκριση του δεξιά-αριστερά, αύριο-χθες, στην αντίληψη της χρονικής σειράς γεγονότων, διάβασμα χάρτη ή μάθηση ώρα).

* και γενικά προβλήματα συγκέντρωσης προσοχής, αυτοεξυπηρέτησης, κοινωνικοποίησης, επικοινωνίας και μάθησης.

Η παρέμβαση του εργοθεραπευτή συνήθως συνίστανται στη χρήση ειδικών τεχνικών και υλικών για την εκμάθηση της σωστής χρήσης των μυών του σώματος, αρθρώσεων, συντονισμού και επιδεξιότητας, και τη λειτουργική χρήση των άκρων, βελτίωση στην πρόσληψη των αισθητηριακών ερεθισμάτων και βελτίωση των γνωστικών ελλειμμάτων.